Bugün Yarım Kalanlara Rağmen

Bugün yarım kalanlara rağmen yarın tam olacaklar için savaşmaya devam etmelisin. Yaşamaya devam etmelisin demiyorum; demiyorum çünkü o savaşa girmeden yaşamaya başlayamazsın. Kazanmalısın da demiyorum çünkü yine biliyorum ki kazandım dediğin her şeyde bir kaybettiğin var. En iyi sen bilirsin; her şeye sahibim dediğin anda hiçliğe düşen de sendin bu ‘O’ diye hissettiğin anda en yarım kalanda.

Kim ne anlatırsa anlatsın o acıyı çeken de sen oldun aynı acıdan geberip kendi omzunda ağlayan da sen olacaksın. Acı çekmek çoğunun işine gelip nefes dahi almanın hayatın cezası olduğunu düşünenler olsa da bende eminim ki hayatta güzel anlar da var. Eğer varsa benim bir tane bile güzel anım olmadı diyen tüm güzel anlarımdan vazgeçmeye hazırım ben. Hazırım çünkü içimizde yerin yedi kat dibi de var karanlığın her tonunun olduğu; yedi kat göğü de var beyazlarının hüküm sürdüğü.

Bir de Dünya var işte tam ortada duran. Hepinizin karanlığın tonları arasında gezindiği de oldu beyazın içinde kaybolacak kadar saf olduğu da. Bana Dünyayı tarif et deseler ‘’yıldızların altında’’ derim. Senin “cehennemin dibinde” diye tarif etmene inat umuttan gamzelerimle gülerim sana. Bir masalın hayali kadar gerçek olamasak da en az masallardaki kadar kötüler var hayatlarımızda.

Okuduğunuz romanlar kadar karışık olmasa da bin bir entrika dönüyor etrafımızda. Neyse ki tek bir gerçek var: Ölene kadar –ki inandığın yaratıcıya göre ondan sonrası da değişir- uyandığın her gün yeni bir sayfa var. Kiminin dünden silgi izli, kiminin silmekten yırtılmış, kiminin bir parça, kiminin bembeyaz.. Ama var.. Ve hangi günün son sayfamız olduğunu bilmek imkansız. Tıpkı aldığımız nefesi verip vermeyeceğimizin garantisinin olmadığı gibi.. Tıpkı sen gibi.. Tıpkı ben gibi..